Mensen leven van verhalen. Als ik op huisbezoek mensen ontmoet, dan gaat het vaak over wat ze beleefd hebben. Ik vind het mooi verhalen te horen over vroeger, over de afkomst, het ouderlijk huis en de schooltijd. Over familie, het gezinsleven, (vrijwilligers)werk en vakanties. Ik hoor verhalen over de oorlog. En over de kerk en over dominees. Soms worden fotoalbums tevoorschijn gehaald om de verhalen te illustreren. Of worden me krantenknipsels getoond over belangrijke gebeurtenissen. Verhalen zijn niet slechts een opsomming van feiten; in levensverhalen klinken evenzeer emoties door van vreugde en verdriet, van hoop en teleurstellingen.
Zelf bewaar ik altijd uitnodigingen, rouw trouw geboortekaarten. Ik plak die in en vind het leuk om zo nu weer eens in die plakboeken te bladeren en terug te denken aan wie ik ontmoet heb en aan wat ik toen en toen gedaan en meegemaakt heb. Ik ken ook mensen die voor zichzelf hun levensverhaal opschrijven. En daar soms een mooi boekwerk van hebben gemaakt hebben met foto’s en al en dat aan hun (klein) kinderen hebben gegeven. Zo is elk levensverhaal bijzonder en de moeite waard om te vertellen en aan te horen. Nu slaan we elke zondag in de kerkdienst het Boek open dat eveneens vol staat met verhalen over mensen met hun avonturen, belevenissen, vewikkelingen en intriges. Met hun geloof en twijfel en met hun mooie maar ook kwalijke kanten. De Bijbel is dan ook het doorlopende verhaal van God met mensen en van mensen met God. Het is het Boek waarin we lezen over Jezus als het verhaal van de Levende. De Bijbelse verhalen, ook al zijn ze eeuwenoud, geven inspiratie aan onze hoop, geloof en verwachting. En ze bieden troost in tijden van verdriet en tegenslag. Verhalen vertellen en aanhoren moeten we elkaar blijven gunnen. Want in al die verhalen komen hoogtepunten en dieptepunten samen. Eén van die plaatsen waar we Gods verhaal en onze verhalen kwijt kunnen, is de kerk.
In de afgelopen twee jaar heb ik binnen de kerk veel uiteenlopende en boeiende verhalen gehoord. Nog een paar week dan stoppen de ontmoetingen voor mij in Loppersum. Mijn aanstelling als ambulant predikant voor de Vredekerk eindigt op 30 september a.s. Met veel plezier kijk ik terug op de afgelopen twee jaar, waarin ik deelgenoot mocht zijn van talloze levens en geloofsverhalen. Goede herinneringen bewaar ik aan de kerkdiensten en de ouderenkring waarin we verhalen hebben gedeeld.
Graag wens ik u allen persoonlijk en als nieuwe gemeente “Fivelstroom” een goede, vreugdevolle en gezegende tijd toe. En daarbij wens ik u toe dat Gods verhaal u mag blijven vergezellen en er ruimte is voor elkaars verhalen.
Pier Prins
