Dit wordt het eerste stukje van mijn beloofde blog. Ik heb nog een kwartier voor het ontbijt. Gisteravond wilde ik het doen, maar de indrukken warrelden nog door mijn hoofd. Ik ben dus echt in de Tent of Nations. Ik zit hier in mijn kleine kamertje, waar alles is wat je nodig hebt. Mijn vriendjes Wil en Roelof hebben een kamer en ik ook in een huisje, half onder de grond. Voor de ingang moet je een trap af, zoals alles hier met rotsige stenen. Er is ook een badkamertje. Maar ik begin bij het begin.
Woensdag reisde ik naar Leidschendam naar dochter Mineke en gezin, heel gezellig. Donderdag reed die lieve Mineke mij naar Schiphol. Het viel mee om door alle security te komen.
De vlucht was rustig. Ik zat naast twee aardige dames. Zij kwamen uit Urk en gingen naar de noordgrens van Israël om te helpen de huizen te repareren van de Joodse mensen die waren beschadigd door de beschietingen vanuit Libanon. Nee, zeiden ze, ze waren niet van een kerk, maar wel “in de Heer”. Toen ik van de aardige steward een eerste klas lunch kreeg omdat ik allergisch ben voor knoflook, legde mijn aardige buurvrouw haar hand op mijn arm en zei: “Zie je wel, Hij zorgt voor u”, en ze bedoelde niet de steward. Hoewel ze heel anders tegenover het conflict Israël/Palestijnen stond dan ik, had ik toch groot respect voor haar geloof. In Israël geland viel de ondervraging weer mee en toen waren we echt in Israël. Over de prachtige snelwegen van Israël reden we met een taxi naar Jeruzalem. Mooi om die oude poorten weer te zien. Bij de oude Damascuspoort de oude stad in, Palestijns gebied. Overal zwaar bewapende militairen. Veel mensen in de smalle stijgende straatjes waar geen auto kan komen. Soms heel steil. Je gaat niet voor niets ‘op naar Jeruzalem’.
We logeerden voor één nacht in een oud klooster van een oude nonnenorde. Dit klooster dateert van ongeveer 135 na Christus, de plaveien zijn nog uit die tijd. In de Oude Stad is alles oeroud. Vrijdag, gisteren, de Oude Stad in. Gewoon je bewust zijn dat je er bent, de geuren, de mensen, gesluierde moslima’s, en overal het Israëlische leger. We waren bij de Klaagmuur, vrome Joden met grote hoeden en pijpenkrullen langs hun gezicht, Joodse vrouwen met hoofddoek of pruik en heel veel kindertjes. Ook naar de Heilig Grafkerk, Wil en Roelof gingen naar binnen, ik bleef in de hal, ik was er twee keer eerder geweest. Rustig kijken naar al die christelijke pelgrims uit de hele wereld. Zo zie je de Wereldkerk met alle verschillende manieren van geloven. Na de lunch weer lopen met bagage naar de Damascuspoort, waar de Palestijnse taxi stond die ons naar Bethlehem reed. Na het Joodse geloof op zijn mooist te hebben gezien, al die eerbied voor het Oude Testament en het christelijke geloof met zijn eerbied voor Jezus, zagen we nu de minder liefdevolle kant van het Joodse geloof. De Palestijnse chauffeur, wijzend op een plek met prachtige flats: “Hier was vroeger een Palestijns dorp” en dit herhaaldelijk. Door een checkpoint naar Palestijns land.
Meteen hotsend over smalle, kapotte wegen door kennelijk armoedige dorpen naar de Tent of Nations. Ik was er! Een hartelijk welkom met koffie en koekjes. We zijn met zeven Nederlandse vrijwilligers. Er zijn veel meer en grotere nederzettingen dan eind 2019, toen ik er voor het laatst was. Het elektrisch licht straalt uit honderden huizen, met hekken en soldaten en veel Israëlische vlaggen. Ze wonen hier illegaal. Daoud en ik waren blij elkaar te zien, knuffels. Nu is het zaterdag en ik heb geen tijd gehad om eerder te schrijven. Met Wil ben ik verantwoordelijk voor alles in de keuken. Daar schrijf ik later over. Ik schreef nog niet dat het hier zonnig zomerweer is. Heerlijk. Daoud, die weet hoe oud ik ben, zal een wandelstok voor me regelen. Het is inderdaad een heel rotsig, stijgend pad met onverwachte op- en afstapjes. Ik vind het best. Wat houvast is nooit weg. Ik vind het fijn hier te zijn.
