Vrijdag 21 maart
De dag van gisteren kreeg nog een staartje. We zaten nog gezellig te praten toen om 7 uur weer van de nabije nederzettingen het luchtalarm klonk. We zaten in een huis dat oud is, dus nog boven de grond. De officiële schuilkelder van de T of N was het dichtst bij en daar zaten we dan met z’n zessen. Het was heel koud in de grot. We praten toevallig over dat liedje: Jan Klaassen was trompetter in het leger van de Prins. Over die legertrompetter die niet van krijgsgewoel hield. Wil, die zelf liedjes en verhalen maakt en heel goed kan voordragen, vertelde op ons aandringen een verhaal dat ze maakte
n.a.v. dat lied. Fantastisch! En zo praatten we over dat krijgsgewoel waar wij ook niet van houden. Het blijkt dat je daar dus ook best geestige liedjes over kan maken. Dat merk je ook hier. Onze gastfamilie en veel andere mensen van hier zitten niet te jeremiëren, maar zijn behalve uiterst gefrustreerd en boos ook geestig, relativerend, en dol op zingen. Zo zitten we daar dan in die schuilkelder/grot. Na een poosje gingen we weer naar buiten. Ze doen hier niet aan het signaal ‘veilig’.
Vanmorgen was het nog steeds erg koud en het regende hard. Wij dus met klaargemaakt ontbijt naar de ontmoetingsgrot. Daar is een kachel! Wil en ik moesten na het ontbijt koffiespullen klaarzetten voor de vrijwilligers, de familie en 8 Amerikanen, die op bezoek zouden komen. In de stromende regen, verkleumd van de kou kwamen ze aan met een busje. Ze waren Mennonieten, dus
Doopsgezinden uit Virginia, o.l.v. 2 docenten van de Theologische Opleiding, die al eerder op de T of N waren. Een geïnteresseerde groep . Ze kregen eerst koffie, die wij van te voren verzorgd hadden, en toen het informatie-praatje van onze gastheer. Dat is ook voor mij steeds weer interessant. Ik weet nu dat we hier 540 m. boven de zeespiegel zitten en dat er, door steeds nijpender omstandigheden hier al 145 gezinnen in een jaar zijn weggetrokken. Het wordt voor mensen steeds meer onmogelijk gemaakt om hier te wonen, zgn. geweldloos verdrijven. Ook vertelde hij over de eindeloze en vruchteloze rechtszaken die hij moet voeren sinds 1991 om zijn grond te behouden. Het kostte honderdduizenden dollars. Steeds, tot nu toe, worden zaken uitgesteld. Antwoord op dit treiteren kan zijn: je erbij neerleggen, weggaan, geweld gebruiken, of naar de rechtbank gaan. De familie kiest voor het laatste, plus steeds weer volhouden. Als meer dan 100 olijfbomen worden vernield, nieuwe planten. Als ze worden afgesloten van het elektrische net: zonnepanelen etc. Als ze niets meer mogen bouwen, grotten bewoonbaar maken. Als ze worden uitgesloten uit de watervoorziening: 19 waterreservoirs voor regenwater maken. Zo zijn ze nu de enige heuveltop die niet in beslag is genomen door Israël. Maar de kolonisten rukken op en leggen heel grote dorpen aan met prachtige huizen, water en licht. Maar de familie gaat door, en blijft. Zij hebben legale eigendomspapieren. Moed wordt gebaseerd op het christelijk geloven, de ondersteuning van gemeenteleden en ook van de solidariteit van buitenlanders die optreden als menselijk schild om de boerderij gaande te houden en werkkrachten leveren, aangezien bijna al het door de familie verdiende geld opgaat aan de verdediging, hekken etc., maar ook aan rechtszaken. Er ontstonden heel goede gesprekken. Om 12 uur dienden we de lunch op, gekookt door de vrouw en de zus van de gastheer. Voor Wil en mij toch een drukke toestand, ook thee zetten en inschenken. Drinkwater smaakt te veel naar chloor om lekker te zijn. Het ruikt naar een zwembad. Op verzoek van een gast zongen we samen ‘We shall overcome’, daar krijg ik altijd tranen van in mijn ogen. Vooral als je het met mensen in zulke moeilijke omstandigheden zingt. Ook het 2e en 3e couplet: ‘We shall not give up’, en ‘Justice will prevail’ en tenslotte het 4e couplet: ‘We are not alone, for deep in my heart, I do believe, We shall overcome one day’. Dat raakt me diep, iedereen is solidair, het gaat om ‘We’ en niet om ‘I’, ‘ik’ . Het was een heel mooie ochtend. In de keuken moest ik nog uitleggen aan een troepje dames hoe we kookten op het krakkemikkige 2-pits gasstel, over de 3 soorten water dat je nooit laat weglopen, maar tenslotte gebruikt om de WC door te spoelen, enz. Na de lunch en een wandeling over het terrein gingen ze weer weg na een hartelijk afscheid. De gastheer herinnerde hen nog aan hun mogelijkheid om nu een getuige te worden van wat ze gehoord en gezien hadden:
“Come, be welcome, go home, tell and act”.
Kom, je bent welkom, ga weer naar huis als een getuige, vertel en doe iets.
Voor ons: samen met de zus van de gastheer opruimen. We hadden een uurtje om uit te rusten en werden voor de thee weer uitgenodigd, zoals gisteren, in het oude huis van broer van de gastheer met de houtkachel. Eindelijk warm. Het was vandaag ontzettend nat en maar 7 graden.
Met Meladeh, moeder van de gastheer. Ik poot zaadjes, niet erg handig
