Zaterdag, 22 maart
Gisteravond om 11 uur nog weer luchtalarm. Maar ik lag net in bed en we konden in ons eigen grothuisje blijven, dus we bleven daar maar. Wel overvliegende vliegtuigen, maar die zijn er overdag ook. Na een poosje lezen deed ik het licht uit en viel in slaap. Vanmorgen begon voor Wil en mij als gewoonlijk: ontbijt maken en naar de ontmoetingsgrot brengen, want het was droog, maar nog wel koud. Aangezien de mannen nog niet aan het werk konden in de modderige grond, bleven we lang zitten na het ontbijt bij de kachel. We praatten, zoals we veel doen over zinnige dingen. Een van ons vertelde ons zijn levensverhaal. Bijzonder. Ik ervaar de ruimte dan als een plaats met heilige grond. Dat je elkaar zo kan vertrouwen. We moeten ook wel op elkaar vertrouwen hier, want we moeten alert zijn en elkaar in de gaten houden. Ik ben, merk ik, veel minder bang dan ik dacht te zijn. Ik ben nl helemaal niet moedig. Maar hier heb ik het gevoel nooit alleen te zijn. Over negenen zaten we nog aan die ontbijttafel, toen onze gastheer appte dat er onverwacht 2 bezoekers uit Canada zouden komen. Hij zou ze bij he hek ophalen en bij ons brengen maar hijzelf moest dringend in Bethlehem zijn. Of wij hen wel wilden ontvangen met koffie enz., maar of de mannen wel aan het werk wilden gaan. Wil en ik dus aan de slag: Wil koffie en thee maken, ik de ontmoetingsgrot wat gezellig maken. Dat is niet zo makkelijk, gewoon alles beetje opruimen. Ze kwamen al gauw: een Canadees echtpaar, lid van de Christian Peace Movement, CPM, die wereldwijd actief is. Zij vertelden over hun werk en vroegen ons honderduit over de Tent of Nations. We dronken samen koffie ,met biscuitjes en wij deden alsof we veel wisten te vertellen. Toen liepen we samen wat over het terrein, de compost toiletten gedemonstreerd die schoon zijn zonder water te gebruiken, de diverse grotten, het uitzicht op de nederzettingen en het viel mee hoeveel informatie we in ruim een week hadden verzameld en konden doorgeven. De gasten werden opgehaald, een lid van de familie liet hen uit het hek en wij gingen aan de afwas en aan voorbereidingen voor de lunch. Ik maakte een soep van restjes en wat voor handen was, want de mannen en de vrouw die voor de beesten zorgt die in de ‘Animal Farm’ wonen, zouden wel koud thuiskomen. Wat doe ik hier?? Van die huis-, tuin- en keukendingen. Maar dan wel met bijzondere ontmoetingen, gesprekken, vergezichten en verontrustende, boos makende, maar veel inspirerende ervaringen er tussendoor. Ik ben vooral heel dankbaar dat ik hier ben.
Gisteravond brainstormden we over wat we doen met onze boosheid op onze regering die geen stelling neemt tegenover het wrede geweld van Israël. Na de lunch praatten we erover door en stelden een brief op naar de fractievoorzitters van alle politieke partijen. We vroegen nog om advies uit Nederland en hij wordt op dit ogenblik verstuurd met onze 6 namen eronder. Helpt het??? Maar niks doen is ook niet goed. We schreven de brief als mensen die hier getuige waren van de vliegtuigen op weg naar Gaza en het toenemende geweld hier.
We zitten nu weer in de warme kamer van de familie, die zelf voor het weekend naar hun huis in Bethlehem is. Vijf van ons gaan morgen naar de kerk in Bethlehem. Onze gastheer heeft een taxi voor ons geregeld. Een van ons blijft hier om op de boel te passen. Ik zal toch blij zijn als ik weer buiten dat hek zal zijn. Eigenlijk ben je hier opgesloten. Maar dan is er natuurlijk nog de Muur en ik ben nu aan ‘The Other Side of the Wall’. Dit is een gevoel van onvrijheid, dat de mensen hier nog 100 keer
sterker ervaren. Vanmiddag scheen de zon even en je kon de kust zien bij Asjdod aan de Middellandse Zee!! Bij zonsondergang ging de zon daar wondermooi onder.
Vanmiddag was ik in gedachten bij de demonstraties in Groningen en Amsterdam. Ik kreeg er al foto’s van. Prachtig!
