Dinsdag, 25 maart
Gisteravond, toen we nog bij de houtkachel zaten en ik de blog van gisteren had verstuurd, was er weer luchtalarm. Omdat we in een bovengronds huis zaten, moesten we naar de officiële schuilkelder, die is niet ver., maar wel nogal aardig steil naar beneden. We hebben nu al verscheidene luchtalarmen meegemaakt en het wordt al bijna routine. Toch schrik ik nog steeds. Bijna in de schuilkelder hoorden we een harde knal. Iemand van ons dacht dat dat misschien kwam doordat een raket uit de lucht was geschoten. Onze gastheer appte: “Are you OK? Be safe”. We deden ons best. Het is een onwerkelijke situatie als je zo samen daar zit. Wachten? Waarop? Veel mensen hebben geen grot om in te schuilen. Na een poosje gingen we mar weer naar buiten.
Vandaag was alleen de broer van de gastheer bij ons. De rest van de familie was naar de zoveelste rechtszitting in R. Daarnet kregen we een app van hem na een spannende dag. We hadden allemaal steeds aan de familie gedacht en, ik denk, ook wel voor hen gebeden. Hier snap je dat geloof, hoe wankel ook, in moeilijke tijden nodig is, zeker als een groot deel van de kerken en wereld je in de kou laat staan. Gastheer was tevreden met wat er vandaag was gebeurd: hij was aangehoord en ook de ‘land expert’, die aan zijn kant stat, kon zijn zegje doen. Het gaat om een stuk van het land van de familie dat, plotseling zomaar ingenomen was door een tegenpartij, met alles war er op verbouwd wordt. Nu moet de familie wachten op een uitspraak. Maar het is toch eigenlijk te gek dat hij al blij is als hij wat mag zeggen voor zijn zaak. De spanning blijft, maar is wel minder.
Vandaag was een gewone werkdag voor ons alle 6. Bijzonder was dat werkelijk onafgebroken wij het harde gebrom van vliegtuigen hebben gehoord. Ook op het moment dat ik dit schrijf hoor ik het. Soms sterft het even weg. Maar meteen is het weer alsof er een onweer aankomt, en steeds harder. We vrezen het ergste voor Gaza. Wij zitten weer in het familiehuis bij de kachel.
Misschien vraagt iemand zich af waarom ze hier huisjes, de kapel en de ontmoetingsruimte onder de grond maken en alleen oude huizen gewoon op de grond gebouwd zijn. Dat is omdat al jaren Palestijnen vooral hier, waar het Israëlische militair gezag de baas is, zogenaamd geen verandering in de inrichting van de openbare ruimte mogen aanbrengen. Om veiligheidsredenen. Bouw je een huis gewoon op de grond, dan krijg je een zogenaamde demolition order en je moet afbreken wat je al had en als je het niet zelf doet, dan doet het Isr. gezag het, maar je moet zelf de kosten van afbraak betalen. Je mag dus ook niet uitbreidden of zo. Soms oordeelt het gezag dat je huis dat er al jaren staat in de weg staat, en dan gebeurt hetzelfde. Onze gastheer heeft dan ook al vele demolition orders voor die 2 oude huizen die er nog staan. Maar al vele jaren bouwt hij dus onder de grond. Meestal worden grotten die er al waren ruimer gemaakt daarvoor. Zo heeft het leven hier veel problemen, veel daarvan zouden niet bestaan als de 2 volken gewoon samen konden wonen. Zoals vroeger, toen ‘de vreemdeling die in uw poorten woont’ daar dus gewoon kon wonen. Ik snap niet echt waarom dit niet kan. Wel weet ik dat er vele argumenten zijn, de meeste religieus, maar zeker ook politiek, om ‘de ander’ te verdrijven, al weet noch ‘de ander’ noch de verdrijver waarheen. De sterkste wint. Ze zijn toch allemaal mensen die een veilig plekje nodig hebben? Houdt God meer van Joden dan van Palestijnen? Die zaken vraag ik mij steeds af en ik ben daarin niet alleen. Kunnen we dan niet allemaal samenwerken om iedereen een veilig plekje te geven? Vindingrijkheid is nodig en moed. Dit alles dringt zich hier aan je op. Is dat lawaai in de lucht echt nodig? Iemand van ons groepje zei: ‘Wij zijn oorgetuigen van het geweld’. Dat is wel zo, want we zien de drones, helikopters en vliegtuigen niet.
Ik vind het jammer dat ik over 2 1/2 dag hier weg ga. Hier merk je hoe de wereld in elkaar zit, de status quo.
